ป่าลับแล

ป่าลับแล เป็นที่รู้กันดีของชาวบ้าน ตำบลสะดาวา อำเภอยะรัง เมืองปัตตานี ว่าเป็นป่าลึกลับ ไม่มีใครกล้าเดินเข้าไปในป่าแห่งนั้น โดยเฉพาะในยามตกดึกมักจะมีเสียงโหยหวนและแสงไฟปริศนาเพื่อหลอกล่อคนที่อยากรู้อยากเห็นในสิ่งลี้ลับและสิ่งที่เหนือธรรมชาติ…อุสมาน เป็นเด็กที่เกิดในหมู่บ้านแห่งนี้ เขาได้ยินประวัติป่าลับแลแห่งนี้ตั้งแต่เขาเริ่มจำความได้ และที่สำคัญ เขาสูญเสียลูกพี่ลูกน้องของเขาไปกับความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ จนตอนนี้ลูกพี่ลูกน้องของเขากลายเป็นคนบ้า หลอนและหวาดระแวงทุกอย่าง ผู้ปกครองจำเป็นต้องขังเขาไว้ในบ้านตลอดเวลา เพื่อไม่ให้ก่อความเดือดร้อนแก่เพื่อนบ้านในละแวกนั้น จึงกลายเป็นเรื่องที่ฝังใจอุสมานตลอดนั้นมา…เมื่ออุสมานเข้ามหาวิทยาลัย เขาก็ออกจากหมู่บ้านและได้เช่าหอพักแถวมหาวิทยาลัยแทน เขาได้เจอกับเพื่อนใหม่ เรียนและทำกิจกรรมในรั่วของมหาวิทยาลัย นานๆครั้งเขาจะกลับมาเยี่ยมพ่อแม่ที่บ้านของเขา จนเขาลืมเหตุการณ์ในวัยเด็กของเขาแทบสนิท จนวันหนึ่งทางชมรมที่อุสมานอยู่นั้น ได้จัดกิจกรรมเข้าค่ายนอกสถานที ทุกคนต่างโหวตหมู่บ้านของอุสมาน เนื่องจากทุกคนถือโอาสไปเยี่ยมบ้านอุสมานด้วย บวกกับระยะเวลาเดินทางไม่ได้ไกลมากนัก ทุกคนเห็นพ้องต้องกันจึงตกลงวันเวลาออกเดินทาง โดยที่ไม่รู้เลยว่า มีบางสิ่งกำลังรอการมาของพวกเขาเหล่านั้นอยู่…เช้าวันต่อมา ทุกคนออกเดินทางไปเพื่อไปสำรวจสถานทีก่อนที่จะนำรุ่นน้องมาจัดกิจกรรมจริง โดยมีสมาชิกทั้งหมด 5 คนเป็นคณะกรรมการชมรม นำทีมโดยอุสมานเนื่องจากเป็นคนในพื้นที ชำนาญเส้นทางมากกว่า ทุกคนร่าเริงสนุกสนานกับการเดินทาง เพราะนี้ เป็นครั้งแรกของชมรมที่ออกมาจัดกิจกรรมนอกสถานทีตั้แต่มหาวิทยาลัยเปิดเทอมมา…

เมื่อมาถึงหมู่บ้านของอุสมาน ตะวันก็ใกล้ลับฟ้าแล้ว ชาวบ้านและผู้ใหญ่บ้านออกมาตอนรับนักศึกษาและอุสมานด้วยความยินดี ทุกคนต่างทักทายด้วยความเป็นมิตร ก่อนที่ผู้ใหญ่บ้านจะอาสาพาทุกคนไปพักที่โรงเรียนประจำหมู่บ้าน

ไม่นานนักตะวันก็ตกดิน ชาวบ้านต่างแยกย้ายเข้าบ้านของตนเอง บรรยากาศในอยู่บ้านเริ่มเงียบสงัด ไม่มีแม้แต่ผู้คน ผิดกับก่อนหน้านั้นโดยสิ้นเชิง…

ผู้ใหญ่บ้าน : ” หนูๆพักผ่อนกันเถอะนะ ลุงขอตัวกลับก่อน ดึกแล้ว… “

ผู้ใหญ่บ้าน : ” อ่อ…เกือบลืม กลางค่ำกลางคืน อย่าออกไปไกลจากหมู่บ้านนะ มันอันตราย “

นักศึกษาคนหนึ่ง : ” ทำไมครับ ผู้ใหญ่ ? มีอะไรหรือเปล่าครับ “

ผู้ใหญ่บ้าน : ” ไม่มีอะไรหรอก แค่ดึกๆสัตว์จากป่ามันจะออกหากินนะ  กลัวหนูๆจะเป็นอันตรายได้ “

เมื่อจบบทสนทนา ผู้ใหญ่บ้านได้เรียกอุสมานมาคุยเป็นการส่วนตัว ก่อนที่ผู้ใหญ่บ้านจะกลับบ้านตนเองไป…

ผู้ใหญ่บ้าน : ” อุสมาน เธอยังจำเรื่องในอดีตได้ไหม ? เรื่องป่าลับแลของอยู่บ้านเรานะ…”

อุสมานชงักที่ได้ยินเรื่องนี้ เขาลืมแทบสนิทใจ สีหน้าของเขาเริ่มเปลี่ยน เขาวิตกังวลกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น

อุสมาน : ” มันผ่านมาหลายปีแล้วนะครับ ” น้ำเสียงสั่นกลัว

ผู้ใหญ่บ้าน : ” ต่อให้เวลาผ่านไป สิ่งลี้ลับพวกนั้นก็ไม่มีวันหายไปไหนหรอก มันแค่รอเวลา รอคนที่จะพัดหลงเข้าไปในที่ของมันต่างหาก !!! “

อุสมาน : ” แล้วผมควรทำยังไงดีครับ ? ไปบอกเพื่อนๆให้กลับดีไหม ” น้ำเสียงวิตกกังวล

ผู้ใหญ่บ้าน : ” อย่าเชียวนะ เอ็งจะทำให้เพื่อนๆเอ็งตกใจเปล่าๆ ดีไม่ดีเพื่อนๆเอ็ง อาจจะเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่นทำให้เรื่องใหญ่โตไปอีก

เอาเป็นว่า เอ็งเงียบๆไว้ ค่อยกันเพื่อนๆไม่ให้เข้าใกล้ป่าลับแล แค่นั้นก็เพียงพอ !!! “

แสงจากกองไฟสลัวๆ ทุกคนต่างพากันลอมรอบกองไฟ ทานอาหารและพูดคุยเรื่องต่างๆนาๆ จนกระทั้งวิต(นามสมมุติ)นักศึกษาชายคนหนึ่งพูดออกมาว่า ” มีใครเคยได้ยินเรื่อง ป่าลับแล ของหมู่บ้านนี้ไหม ? ” ทุกคนที่ได้ยินต่างเงียบด้วยความสงสัย ยกเว้นอุสมาน เขาชงักกับสิ่งที่เพื่อนของเขาพูดออกมา สีหน้าของเขาเริ่มเปลี่ยน เขาเริ่มหวาดกลัวและระแวงในเวลาเดียวกัน จนนุช(นามสมมุติ)เพื่อนสาวข้างๆเขาเริ่มสังเกตุเห็นอาการของอุสมาน

นุช : ” แก เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมสีหน้าดูซี๊ดๆจัง ไม่สบายหรอ ? “

อุสมาน : ” เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก แค่อาการมันหนาว “

วิต : ” อุสมานมันไม่เป็นอะไรหรอก มาๆเดี่ยวฉันจะเล่าเรื่อง ป่าลับแล ที่นี้ให้ฟัง “

จากนั้นวิตก็ได้เล่า ประวัติป่าลับแลที่ตัวเองได้ยินมาให้กับทุกคนฟัง และได้พูดท้ายทายสิ่งลี้ลับเหล่านั้นด้วยความใจกล้า “ฉันไม่เชื่อเรื่องบ้าบอพวกนี้หรอก ” จนเวลาเกือบเที่ยงคืน… ทุกคนต่างแยกย้ายเข้านอนตามเต้นท์ของตนเอง เหลือเพียงอุสมานและวิตที่ยังนั่งคุยกันริมกองไฟอยู่ ทันใดนั้น วิตรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งกำลังจองมองเขาอยู่ในป่าลึก เมื่อเขามองกลับไป สิ่งเหล่านั้นกลับค่อยๆหายไป…

วิต : ” ใครอยู่ตรงนั้น ออกมานะ !!! “

เขารีบวิ่งตามไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น จนลืมคิดไปว่า เขากำลังวิ่งไปด้วยตัวคนเดียว ไม่มีใครตามหลังเขามาสักคน

อุสมาน : ” วิต อย่าเข้าไป… ออกมาจากตรงนั้นนะ ” อุสมานกระโกนไปด้วยความเป็นหวาดกลัว

เขารู้ดีว่า วิตกำลังโดนล่อให้เข้าไปในป่าแห่งนั้น เขาพยายามห้ามเพื่อนของเขา แต่ร่างกายเขาสั่นและหวากลัว จนเขาไม่สามารถก้าวขาไปไหนได้เลย

อุสมาน : ” วิต !!! ออกมานายกำลังถูกผีหลอก !!! “

เขากระโกนสุดเสียง ก่อนที่เพื่อนๆของเขาจะตื่นมาดูว่า เกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อสิ้นเสียงของอุสมานเงาของวิตก็หายเข้าไปในป่าเรียบร้อยแล้ว…

วิตวิ่งหลงเข้าไปในป่าลับแล เขาแทบไม่รู้สึกตัวว่ากำลังหลงเข้ามาในทีที่ไม่ควรเข้า จนกระทั้งเขาตั้งสติและหยุดอยู่กับที ทุกอย่างมืดไปหมด มีเพียงแค่แสงไฟจากมือถือของเขาเท่านั้น รอบกายเขาเงียบสงัดจนแทบจะได้ยินเสียงหายใจตัวเอง เขาเริ่มหวาดกลัว ทันใดนั้น เงาดำๆได้ผุดขึ้นมาจากดินที่เขายืนอยู่ มันได้กระโจนเข้าใส่กิตอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของมันว่างเปล่า เหมือนเป็นโพรงไม้ที่ผุเน่า แขนของมันคมกริบราวกับใบมีด กิตกรีดร้องดังสนั่นป่า เขาแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง สิ่งที่เขาคิดมาเสมอว่ามันไม่มีอยู่จริง กำลังกรีดแขนของเขาอย่างช้าๆ ในขณะที่กิตกำลังจิตหลุดจากสิ่งที่เขาได้พบ อุสมานและเพื่อนๆได้ตามชาวบ้านเพื่อออกค้นหากิต ทุกคนต่างแยกย้ายกันเป็นกลุ่ม แต่ก็ไร้ซึ่งวี่แววของกิต ทันใดนั้นเสียงร้องของกิตได้ดังขึ้นอีกครั้ง ทุกคนต่างพากันวิ่งไปตามเสียงร้องจนสุดท้าย ได้เห็นร่างของกิตที่อาบไปด้วยเลือด กำลังถูกผีป่าลากลงไปในแอ่งน้ำจนหายไปต่อหน้าต่อตา และแล้วพวกมันก็หายไปกับความมืด…

ทุกคนต่างตกใจในสิ่งที่เกิดขึ้นโดยเฉพาะอุสมาน เขาสั่นจนแทบทำอะไรไม่ถูกเลย ความทรงจำในวัยเล็กของเขากลับมาหลอกหลอนเขาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาได้เสียเพื่อนไปเพิ่มอีกคน จากนั้นชาวบ้านพยายามตามหาร่างกิตอีกครั้ง แต่ก็ไร้ซึ่งความหวัง…

รุ่งเช้าชาวบ้านได้มาตามเพื่อนๆและอุสมานไปที่แอ่งน้ำอีกครั้ง เนื่องจาก มีคนเจอร่างของกิตแล้ว ทันใดที่เพื่อนๆและอุสมานได้พบร่างของกิต พวกเขาแทบช็อก ร่างกายที่ซี๊ดแห้งเหลือแต่โครงกระดูก ราวกับว่าถูกดูดเลือดออกจนหมดตัว พวกเขาร้องไห้และตามว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ก่อนที่อุสมานจะอธิบายเรื่องราวทั้งหมด และบอกความทรงจำในอดีตของเขา…

เหตุการณ์ครั้งนี้ได้ถูกบิดเบือนความจริง จนกลายเป็นข่าวว่า เด็กนักศึกษาจมน้ำตาย มีไม่กี่คนที่รู้ความจริงเกี่ยวกับเหตุการณ์ครั้งนี้ และหลังจากนั้นมาก็ไม่มีใครเข้าใกล้ป่าลับแลแห่งนั้นอีกเลย…