ชีวิตกับการทำงานคงเป็นของคู่กันไปแล้ว ..
เข้าเรื่องเลยแล้วกันเราเป็นผช.พยาบาล ทำงานที่ศูนย์แห่งหนึ่งแถวเจริญนคร จริงๆเราก็เป็นคนเชื่อเรื่องลี้ลับอยู่แล้ว เอาจริงๆเราก็เป็นคนกลัวผีมาตั้งแต่เด็ก แต่โดนปลูกฝั่งให้มองสิ่งเรานั้นเป็นแค่อากาศ
วันนั้นเราก็ขึ้นเวรปกติ ขึ้นเวรวันนึง 24ชั่วโมงบ้าง 12 ชั่วโมงบ้าง
วันนั้นช่วงกลางคืนเราก็ดูแลคนไข้ปกติวัดความดันวัดไข้คนไข้ทุกคน ก็ไม่มีอะไรหลังจากแจกยาไปช่วงสองทุ่ม คนไข้ก็เริ่มหลับเริ่มปิดไฟนอนกัน ลืมบอกไปว่าชั้นที่เราดูแลเป็นชั้น4 มีห้องรวม 3 ห้องใหญ่ 8 เตียง
หลังจากสองทุ่มไปทุกอย่างก็เริ่มเงียบ คนไข้นอนพักผ่อน พนักงานบางคนก็นั่งเล่นโทรศัพท์ไม่ค่อยมีใครเดินไปมาหากัน เหตุการณ์อะไรก็ปกติไปถึงช่วง 4 ทุ่ม มีคนไข้ในห้องรวมชาย ร้องโวยวายแล้วลงจากเตียงเอง ไปยืนที่หน้าต่าง เรารีบเดินเข้าไปดูเห็นเขายืนอยู่ริมหน้าต่าง แต่หน้าต่างปิดอยู่ หน้าต่างสามารถมองลงไปข้างล่างได้เลยไม่มีที่กั้นใดๆ เรารีบจับตัวคนไข้แล้วดึงเขาเข้ามา
เรา: คุณลุงไปยืนตรงนั้นไม่ได้เดี๋ยวตกลงไป
คนไข้: ผมขอละผมขอคุยกับเมียผมก่อน
เรา: เมียที่ไหน เมียคุณลุงกลับไปแล้ว
คนไข้: นั้นไงเขายืนอยู่ตรงนั้นไง เขาบอกจะมาเอาผมไปอยู่ด้วย
เราด้วยความกลัวว่าคนไข้จะโดดลงไปในเวลาที่ไม่มีใครเห็น เราแจ้งพยายาลว่าคนไข้มีอาการจิตหลอน พยาบาลได้บอกให้เราหาที่มามัดคุณลุงไว้ เรากับเพื่อนพนักงานก็ช่วยกันจับตัวลุงมามัดไว้ พร้อมกับเปลี่ยนกันเข้ามาเฝ้า วันนั้นคนอื่นเขาขึ้นเวรกันสองสามเวรแล้ว แต่เรามาเวรที่สอง เราเลยบอกจะขอเฝ้าเอง
คืนนั้นคุณลุงแกไม่นอนเลย นอนคุยกับใครไม่รู้ทั้งคืน เขาพูดประมาณว่าวันนี้ไปอยู่ด้วยไม่ได้พรุ่งนี้แล้วกันจะไปหา เขาก็คุย คุยประมาณว่าโต้ตอบกับอีกคนแล้วเขาก็เอามือไปจับที่ราวกั้นเตียง แล้วเขาพูดว่าผมขอโทษที่ดูแลคุณไม่ได้ คืนนั้นทั้งคืนแกก็คุยไม่ยอมนอนเลย
ตอนนั้นเราไม่ง่วงเลยไม่มีอาการง่วงเลย แต่ไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหน ตื่นมาอีกทีช่วงตีห้า คนไข้ลุกออกจากเตียงไปยืนอยู่ที่เดิม แกยืนร้องไห้ แล้วพูดประมาณว่าผมไม่อยากอยู่แล้วผมอยากไปอยู่กับคุณ .. เรารีบดึงแกเข้ามานั่งตรงเก้าอี้ข้างเตียง แต่อาการแกไม่ค่อยดีอาจจะเป็นเพราะไม่ได้นอน หน้าแกซีดปากสั่น ตัวสั่น
เรารีบวิ่งไปบอกพยาบาลให้เข้ามาดู พยาบาลบอกอาการแกไม่ดีเลย เดี๋ยวพี่แจ้งญาติให้พาไปโรงบาลแล้วกัน
หลังจากนั้นเรารีบจับแกนอนบนเตียงวัดความดัน จับo2 พี่พยาบาลบอกญาติคงมาไม่ทัน เดี๋ยวเรียกแอมแล้วกัน ผ่านไปประมาณ 5 นาทีรถแอมก็มา เราก็แจ้งอาการเขา พี่เขาก็รีบเอาคนไข้ขึ้นเตียง พาไปโรงบาลแบบเร็วมากกก ตอนนั้นเราก็ได้แค่คิดว่าแกคงไม่เป็นไรมาก แกแค่ไม่ได้นอน ..
ผ่านไปสองวัน ..
มีไลน์กลุ่มที่ทำงานเข้า
ผจก.บอกว่าคนไข้ คุณ…. เสียแล้วนะเมื่อคืนไม่มีอาการอะไรเลย อยู่ดีๆคุณ…ก็หยุดหายใจ หมอแจ้งมาแบบนั้น
เราก็อึ้งไปสักพักคือแบบที่ลุงแกพูดเมื่อคืนว่าจะไปอยู่กับเมียเขามันคือเรื่องจริงหรอ ..
หลังจากที่ลุงแกเสียไป ภรรยาแกก็มาเก็บของเก็บเสื้อผ้าของแกกลับบ้าน เราอยู่เวรวันนั้นพอดี เลยเข้าไปช่วยแกเก็บของ ..
เรา: เสียใจด้วยนะค่ะคุณป้า
ป้า: ป้าก็ทำใจไม่ทันหรอกแต่ก็ต้องยอมรับมันนั้นแหละ
เรา: ใช่คะป้า เกิดแก่เจ็บตายเป็นของคู่กัน
ป้า: ขอบคุณนะหนูที่ดูแลลุง
เราก็เลยเล่าเรื่องเมื่อคืนให้คุณป้าเขาฟังทั้งหมด ว่าอาการเมื่อคืนคุณลุงเขามีอาการยังไง ..
พอเราเล่าให้แกฟังจบ แกเลยพูดขึ้นมาว่า เมียแกที่แกพูดถึงก็คือเมียคนแรกของแกก่อนแกจะมามีป้า ก่อนหน้านี้เขาสองคนก็อยู่ด้วยกันลูกหลานไปอยู่ต่างประเทศหมด ป้าก็อยู่ข้างบ้านเขานั้นแหละคอยช่วยเหลือกันมาตลอด แกกับเมียก็อยู่กันมาหลายสิบยี่ปี
เมียแกก็ป่วยเป็นเบาหวาน แต่ไม่ค่อยไปหาหมอกินยาเก่าๆที่หมอเคยให้มา ก่อนเมียแกจะเสียวันนั้นบ้านแกเงียบมากๆป้าก็ไม่ได้คิดอะไร จนลุงแกมาเรียกป้าไปทานข้าวด้วย ป้าก็เลยถือกับข้าวที่ป้าทำไปแบ่งเขากิน พอป้าเข้าไปบ้านแกมืดแหละเงียบ ทางเดินเข้าบ้านก็เต็มไปด้วยเสื้อผ้าของใช้ที่วางอยู่ตามพื้น ป้าก็ถามหาเมียเขาว่าไปไหน แกเลยชี้ไปที่เตียงป้าเห็นป้าตกใจมาก ตัวแกซีดบวม ป้าเลยเดินไปดูใกล้ๆ แกไม่มีลมหายใจแล้ว ป้าเลยบอกลุงแก ลุงแกบอกว่าป้าแกยังลุกมากินข้าวมาอาบน้ำอยู่เลย ตอนนั้นป้าตัดสินใจโทรไปหามูลนิธิให้มารับศพไปโรงบาลไปตรวจหาสาเหตุ
ก่อนที่ลูกหลานเขาจะกลับมาทำพิธีอะไรเสร็จ พอเสร็จเรื่องราวต่างๆลูกแกก็แยกย้ายกันกลับไปทำงาน
ก่อนที่ลูกชายแกจะเดินมาบอกป้าที่ข้างรั่วบ้านว่า ผมฝากป้าสอดส่องดูพ่อทีนะคับ ไว้ผมจะมาบ่อยๆ
ผ่านไปสองปี ป้ากับลุงก็เลือกที่จะคุยกันตัดสินใจให้ลุงมาอยู่กับป้าจนป้าต้องพาเขามาอยู่ที่นี้แหละ แกก็แก่แล้วป้าก็แก่แล้ว ..
ป้าจับไหล่เราพร้อมกับขอบคุณอีกครั้ง แล้วก็กลับไป
คืนนั้นเราต้องลงเวร ลงเวรก็ทุ่มกว่าๆ กว่าจะกลับถึงห้องก็เกือบสองทุ่มครึ่งแล้ว เดินกลับห้องคนเดียวทางมืดๆ แถวนั้นวินมอไซต์ก็เยอะพี่วินแกขี่รถผ่านมาพอดี แกเลยบอกว่าน้องๆลุงเขาเรียก เราเลยหันไปมองพี่แกก็รีบไปส่งลูกค้า เราหันไปไม่เจอใครเลยคิดว่าพี่เขาแซวเล่น เลยไม่คิดไรกลับถึงห้องเลยรีบอาบน้ำ ตอนนั้นได้กลิ่นเหมือนกลิ่นธูป เหมือนกลิ่นบุหรี่
เลยคิดว่ามีคนดูดบุหรี่รึเปล่า รึหอข้างๆจุดธูป แต่หอเราเป็นหอหญิงไม่น่ามีคนดูดบุหรี่เพราะเราทำงาน ผช.กันทั้งนั้นไม่น่าจะดูดบุหรี่
ก็ได้แค่คิดพออาบน้ำเสร็จเลยรีบแต่งตัวแล้วนอนพักเพราะพรุ่งนี้ต้องทำงาน เราเลยหลับไปเหมือนฝันซ้อนฝัน ฝันว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นวันนั้นเป็นแค่ฝัน แล้วก็ฝันอีกทีว่ามันคือความจริง ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนเดินเข้าไปในซอยแคบๆที่ใดที่นึง เหมือนมันลึกเข้าไปเรื่อยๆ มีความรู้สึกว่ามันร้อนมากๆ หายใจไม่ออก
พอเดินไปสุดทางมีคนยืนอยู่ เราเลยเรียกเขาว่าพี่ๆเพราะตอนนั้นมันดูไม่ออกว่าอายุเท่าไหร่ พอเขาหันหน้ามาก็เป็นเหงามืด เขาถามเราว่ามาทำไม ทำไมถึงรู้จักทางมา เราบอกไม่รู้ ว่ามาได้ไง ตอนนั้นคิดไรไม่ออก ตอนนั้นร้องไห้ความรู้สึกมันเหนื่อยๆหายใจไม่ออก อยู่ดีๆก็มีคนโทรมาแต่รับไม่ได้ แต่เขาก็โทรมาย้ำๆเราเลยสดุ้งตื่นขึ้นมา ตื่นมาตัวเราเปียกเพราะเหงือไหลออกมาเยอะมาก คือตอนนั้นไม่สามารถนอนต่อได้เลย
เช้าวันต่อมาเราเลยลุกไปใส่บาตร กรวดน้ำ
เราอธิฐานบอกว่าขอให้บุญนี้ส่งถึงเจ้ากรรมนายเวร
เราก็ไปทำงานปกติ คืนนั้นที่เราฝัน ก็มีเหตุการณ์ที่ทำงานเกิดขึ้น บอกว่ามีคนไข้ที่นั้นเห็นมีผู้ชายเงาดำๆ มาเดินวนไปวนมา คนไข้ที่นั้นนอนไม่ได้เลยเพราะว่าผู้ชายคนนั้นเดินไปเดินมาดู ..
ตอนนั้นเราคิดในใจว่าไม่ใช่ลุงหรอกมั้ง เพราะเขาก็เสียไปแล้ว ตอนนั้นคิดแค่ว่าทุกอย่างที่ฝันมันจะเกี่ยวข้องกันไม
เราก็ทำงานปกติเตียงที่คุณลุงนอนมันก็ดูแปลกๆเพราะปกติลุงแกจะชอบนั่งฟังวิทยุ คืนนั้นมันเลยแปลกๆ วันนั้นช่วงเที่ยงคืนพยาบาลถามพนง.ว่าใครเปิดเพลงเสียงดังจังเลย ไม่มีใครตอบเลยว่าเปิดเพลง เพราะมันไม่มีใครเปิดเพลงจริงๆ เลยเดินเข้าไปดูตามห้องคนไข้ว่ามีใครเปิดไม เราเข้าไปในห้องคุณลุง ห้องนั่นมีคนไข้อยู่สองคนถ้ารวมคุณลุงถ้าอยู่ ตอนนี้เลยเหลือคนเดียว เราเลยไปถามว่ากงได้เปิดเพลงไม กงบอกไม่ได้เปิดแต่ได้ยินมาจากเตียงข้างในคุณลุงคนนั้นเปิดถามเขาดูสิ แกเลยชี้ไปเตียงคุณลุงที่เสีย เราเลยไปชวนเพื่อนเดินเข้าไปดู ตอนแรกผ้าห่มยังวางพับอย่างดีเลย พอเข้าไปตอนนั้นผ้ากองอยุ่กับพื้น พอไปดูกล้องวงจรปิด มุมนั้นมีแต่แสงไฟไม่สามารถมองเห็นได้เลย ..
